.jpg)
Mijn opa, Remon Staal, werkte in de 20er jaren van de 20e eeuw als taxichauffeur en was een aantal jaren de vaste chauffeur van de bisschop van Breda. In 1927 begon met mijn oma, Maria Staal van Zimmeren hij in het Ginneken een stalling voor auto's in het voormalig klooster van de Zusters Benedictinessen. Niet lang daarna startte hij met een werkplaats om onderhoud aan deze auto's te doen.
Het oorspronkelijke klooster had geen doorgang naar de achterkant dus mijn opa liet de twee ramen naast de voordeur doorbreken. Het bedrijf kreeg de naam "Garage Wilhelmina" boven de doorgang geschilderd.
Van de achtertuin werd nog later een overkapte stalling en werkplaats gemaakt.
In 1937 begon hij met Fiat maar leverde ook Hansa en Dodge. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat hij in 1934 mee aan de wieg heeft gestaan van Peutax, het beroemde Bredase taxibedrijf.
De foto is genomen in de stallingsruimte.Mijn opa staat links, mijn vader uiterst rechts.
Rond 1937 begon hij zijn eigen taxibedrijf met een stuk of 5 de Soto's. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak zijn die verloren gegaan (gestolen?)
In 1948 werd het pand weer verbouwd (er kwam een smeerstation aan de linkerkant bij) maar het pand bleef herkenbaar als herenhuis.
Pas in 1956 werd de hele benedenverdieping toegevoegd aan het bedrijf. Er kwam een showroom en een helemaal nieuwe gevel. Er was eerder al afscheid genomen van alle merken behalve Fiat en er werd een dealercontract aangegaan voor Vespa.
De achterwand was een fraai sculptuur, helaas verdwenen toen het pand is gesloopt.
Vespa show op de Grote Markt in Breda
Fiat was in die jaren een gewild merk, steeds meer mensen wilden een auto dus het werd in het midden van de 60er jaren noodzakelijk weer uit te breiden.
Dit werd mogelijk omdat aan de Kalishoek een hele rij bebouwing werd afgebroken. De grond kon van de gemeente worden gekocht.
De oude bebouwing op de hoek Ginnekenweg-Kalishoek. Ook zichtbaar op de foto's hierboven.
In 1966 werd over de hele lengte van het bedrijf nieuwbouw gerealiseerd waarbij de werkplaats werd vergroot, er een groot magazijn, een schadewerkplaats en een stalling op de eerste verdieping bij kwamen. Maar wat ook belangrijk was is dat er een grotere showroom werd toegevoegd op de hoek. Eindelijk werd het mogelijk meerdere modellen tegelijk te showen.
Er werkten in die tijd ruim 40 medewerkers. Er werden op jaarbasis tussen de 500 en 600 auto's verkocht.
In 1982 ging het bedrijf helaas failliet.
Eugenie op reis naar Sicilië
- Gegevens
- Geschreven door: Rene
Begin februari 2013 overleed tante Eugenie en uit haar nalatenschap kwam een krat met foto-albums. Nooit geweten dat ze die had. Bij die albums zat een aantal boeken over een reis die ze in 1959 naar Sicilië maakte in haar Fiat 600 (die ze Frederik noemde). Een monstertocht voor een vrouw in die tijd.
Denk er eens over na: de meesten van ons hadden toen geen auto en gingen in die tijd sowieso niet eens op vakantie. Zij wel. Verder denkend: waar haalde je de reisinformatie vandaan? Hoe boekte je de hotels? Per brief? Per telefoon? Benzine was in Italië nog op de bon. Amper Autostrada's, wel veel Super Strada's maar daar kon je, zeker met een 600, nooit voluit. Internet was nog niet eens een cel in de hersens van de latere ontwikkelaars. Maar blijkbaar lukte het. De albums bewijzen het.
Begin mei vertrok ze, met een bevriend stel, om 5 weken later en met bijna 8000 km extra op de klok weer thuis te zijn. 3 mensen in een 600. Een mooi familieverhaal. Al haar teksten staan er in en ook alle foto's die er mee te maken hebben. Een reisverslag uit de vorige eeuw.
Vertrek op 3 mei 1959 om 4.00 uur 's morgens van Breda naar Eindhoven om de vrienden op te halen; na een voorspoedige reis kwamen ze om kwart voor 11 's avonds aan op de Brennerpas: ruim 1000 km achter de kiezen!
De volgende dag werd de reis voortgezet naar Ravenna. Ondertussen werd de ogen onderweg goed de kost gegeven. Via allerlei binnenwegen werden Trento en Padua bezocht. Op 5 mei werd Cattolica bereikt om te lunchen; einddoel voor die dag was Ascoli Pisceno. Blijkbaar vonden de Italianen de touristen nogal zeldzaam. Hele volkstammen (vooral mannen) zwermden om de Nederlanders heen als die ergens zaten of rondliepen. Hoef je nu niet meer om te komen.
Op 7 mei werd van Campobasso via Volterra (waar 5 liter getankt kon worden met bonnen) en Castel del Monte naar Trani.
Op 8 mei via Bari en Alberobello naar Brindisi gereden. Daar zit je zo'n 2500 kilometer van Breda, het startpunt. En 2500 kilometer betekent: tijd voor een beurt! Die werd uitgevoerd in de garage van Francesco Apruzzi voor een bedrag van 2300 lire. En laat de eigenaar nou ook nog een begenadigd coureur zijn geweest. Meer over Apruzzi vind je onder andere hier. Met de eigenaar zijn ze nog naar de nieuwe locatie van het bedrijf geweest. Dat maakte diepe indruk op mijn tante die vooral de volautomatische wasinstallatie en doorsmeerwerkplaats zeer interessant vond. Ook het directiekantoor met prijzenkast was speciaal. Daarna door naar Lecce.
Het eindpunt voor die dag lag in Matera in een Jolly-hotel tussen de olijfbomen. Er werd genoten van aardbeien met suiker en Limoncello.
Vanuit Puglia in de hak van Italië werd de kustlijn gevolgd naar Messina om daar in te schepen naar Sicilië. Niet alleen auto's op de boot maar zo te zien ook een trein. Op Sicilië werd weer dapper verder gereisd en genoten van la dolce vita. In Catania werd de 600 gerepareerd en werd een "Mascherina anteriore" gemonteerd. Oplettende lezers zullen op de foto's hieronder zien dat de 600-snor is vervangen door een chromen grille. Ook aan de rondrit op Sicilië kwam een eind en met een andere veerboor werd de 600 weer op het vaste land afgeleverd. Zo te zien was er ook een Multipla aan boord. De vrachtauto achter de 600 is waarschijnlijk een Fiat 615N
En weer was er nieuwe olie nodig. Deze keer in de buurt van Napels. Via Napels werd Rome bereikt en omdat iedereen daar foto's van heeft laat ik er alleen een zien van de "Largo Santa Susanna" met de beide Fiat gebouwen. Het linker gebouw heeft als lichtreclame de tekst "Fiat Terre & Mare". De andere foto is uit Siena. Tegenwoordig mogen daar geen auto's meer staan.
Vanaf Toscane was het een "standaard" terugrit via Zwitserland. Toen ook al campers zo te zien.
Tenslotte het dagschema. Veilig thuis met als grootste probleem een kapotte V-snaar. Ik heb er bewondering voor!
